Hallo! Mijn naam is Annelijn Swartjes en ik ben de bedenker van De Rafiki Methode. Super leuk dat je een kijkje op mijn website neemt. Ik hoop dat je geïnspireerd bent geraakt naar aanleiding van het verhaal over de methode. Misschien denk je: hoe is ze toch op dat idee gekomen? Ik vertel je hier graag meer over!
Als tiener vond ik het ontzettend leuk om naar school te gaan. Ik had altijd wel vriendinnen waar ik het gezellig mee had en er werd vooral heel veel gelachen en gekletst. Steevast was dat ook hetgeen wat terugkwam in elk oudergesprek: Annelijn kletst te veel! Het sociale aspect vond ik heel leuk aan school! Verder? Nee, de stof vond ik saai en ik vond school weinig inspirerend.
Ik denk achteraf dat school mij redelijk afging vanwege mijn sociale vaardigheden en ook door het feit dat ik ‘makkelijk’ kon leren (lees: stof stampen, reproduceren en vervolgens weer volledig vergeten). Buiten het feit om dat ik veel kletste viel er verder ook niet echt iets op.
Ik besloot een studie te doen als docent Nederlands, wat ook redelijk soepel ging. Dit was al wel een tijd waarin ik mijzelf tegenkwam en onbewust altijd bezig was met presteren. Gaat iets niet? Harder werken! Altijd zocht ik wel naar manieren om iets beter te doen of om mijn onzekerheden te compenseren.
Dit resulteerde erin dat ik in mijn afstudeerjaar mijn grens volledig voorbij ging. Het was echter nooit zichtbaar, want ik bleef altijd en nog steeds sociaal en liet het achterste van mijn tong niet zien. Ik ging dus gewoon door en luisterde op geen enkele manier naar mijn lichaam, dat al lang aangaf dat ik mij grens over ging.
Na mijn studie ben ik op reis gegaan, omdat ik zocht naar vrijheid en rust. Ik heb een half jaar gewerkt als docent om geld te sparen en ben vervolgens naar Azië vertrokken. Tijdens de reis liep ik volledig tegen mezelf aan. Ik was – zonder dat ik het echt doorhad – compleet uitgeblust. Ik ging op reis en hoopte daar rust en vrijheid te vinden, maar ik vond er het tegenovergestelde.
Conclusie: ik had op dat moment 18 jaren aan onderwijs achter de rug, maar wist ik wie ik was? Wist ik dat het bestond om hulp te vragen? Wist ik dat het hielp om te spreken over wat er binnen in mij leefde? Nee, nee en nee! Ik kan me nog altijd herinneren dat ik op reis was en dacht: ik kan me op geen enkele manier voorstellen dat iemand mij zou kunnen helpen met hoe ik mij nu voel. Mijn mond houden leek dus de beste optie.
Toen ik terugkwam van mijn reis ben ik toch aan de slag gegaan als docent Nederlands. Ook al wist ik ergens wel dat dit niet echt mijn plek was. Na een kleine drie jaar voor de klas te staan, werd dit pijnlijk duidelijk toen ik compleet onderuit ging. Na een tijd thuis te hebben gezeten besloot ik met pijn in mijn hart het onderwijs te verlaten.
In mijn achterhoofd had ik wel het idee dat ik iets wilde gaan doen om het gat op te gaan vullen wat ik zelf had ervaren als leerling en ook ervoer bij de leerlingen die ik lesgaf. Maar hoe? Dat wist op dat moment nog niemand.
Inmiddels is dit anderhalf jaar geleden. Ik heb in deze tijd veel geprobeerd en ook de tijd genomen om uit te rusten en mezelf te leren kennen. Uiteindelijk kwam in deze periode ook de uitwerking van De Rafiki Methode tot stand. Het idee hierover kwam plots en onverwachts: als een geschenk uit de hemel! Het ontwikkelen ervan was een waanzinnig boeiend en leerzaam proces. Het werd voor mij ook al heel snel duidelijk: dit is iets goeds en hier wil ik écht mee verder! Ik voel mij gezegend dat ik nu daadwerkelijk met deze methode kinderen en jongeren mag gaan onderwijzen over zichzelf. Ik wil ze heel graag dat geven, wat ik zelf heb gemist!
heb ik inmiddels gevonden in mijzelf.
Dat gun ik echt iedereen. ”
– Annelijn Swartjes